تقدیم به دایی مهربان وعزیز ترازجانم

تقدیم به دایی مهربان وعزیز ترازجانم

احرام انديشه بر تنم پوشاندي تا در تكرار صفا و مراوده زندگي به روزمرگي نرسم.

و حريم فكر و معنا، درست اندیشیدن را به من آموختی تا از تاريكْ راه هاي مقصد

ابديت به پاكي هر چه تمام تر، در نوردم.

از چشمه سار كلام و كلمه سيرابم كردي تا از مسيرآسمانيِ نور و روشني برنگردم.

صبح عافيت را به چشم نمي ديديم اگر دست گيري تو در شام سياه بي دانشي م همراهي م نمي كرد.

 تو بهار مكررم بودی كه با حضور حيات بخشت، زمستان ناداني م را پايان مي دادی

تو در تكرار الفباي زندگي م آنقدر اصرار ورزيدي كه قامت شب فرو شكست

و آبِ حيات  انديشه هاي زیبایم فوران گشت.

دستم را گرفتي، پرهيزم داشتي از مشق سياه ناتواني و ناكامي بگذرم

اما دیگر دستی نیست........ مشقِ ادب آموختم

و چه با حوصله ومدارا و متانت، از كوچه هاي سرد

نادانی به دانایی و مهارت حرفه آموختن و آموزش عبورم دادي.

دیگر نه دستی ست و نه مشق شبی...

((((دایی جونم روزت مبارک)))